Ένα δέντρο πεθαίνει…..

Μεγάλη Πέμπτη των Παθών είχε ο ιστορικός φοίνικας στην αυλή του 3^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων την περασμένη εβδομάδα.

Από καιρό είχε αποχαιρετίσει το συνάδελφό του στη δυτική αυλή του σχολείου μας, αφήνοντας ένα τετράγωνο τσιμέντο για ανάμνηση!

Ψυχορραγούσε! Ένα ένα έχανε τα τεράστια φύλλα του. Τα σωθικά του τα κορνιοτοποιούσε το ξενόφερτο σκαθάρι. Τα γιατροσόφια του Δήμου αποδείχθηκαν ανίσχυρα μπρος στις δαγκάνες του καλά κρυμμένου εχθρού.

Το τελευταίο δίμηνο με αδειασμένο, πρασινοκουκουλωμένο κεφάλι υποδεχόταν τους μικρούς ιππότες που σκαρφάλωναν στο κάστρο τους.

Ώσπου την Πέμπτη ήρθε το τέλος του. Μια αδηφάγα εκκωφαντική ξυλοκοπτική μηχανή τον ξάπλωσε κατάχαμα προς τα έκπληκτα μάτια των μικρών του φίλων. Η κ. Βίκυ, η γεωπόνος, καθοδηγούσε τα μηχανήματα. Ο κορμός του ήταν θέμα κάποιων πενταλέπτων για να κομματιαστεί. Μπλουζάκια βαλμένα στην μύτη και το κατωπήγουνο προσπαθούσαν να καλύψουν τη δυσοσμία του. Η σήψη του ήταν εμφανής.

Άκουσα το παράπονο της Ειρήνης, της Ελένης, του Γιώργου…. για το θάνατο του δέντρου. « Μα το αγαπούσαμε, γιατί μας το κόψατε;». Δεν μπορούσα να απαντήσω. Το μόνο που ήθελα ήταν ν’ αποτυπώσω το τέλος μιας λαμπρής ιστορίας.

Ξεκινά γενιές πίσω! Αλιφιεράκια, Γιαννουδάκια, Παπαδάκια….με κοντοπαντέλονα τον αγκάλιασαν. Τώρα όλοι τους μεγάλοι!!!

Αγγίγματα, ξεφωνίσματα, γυμνάσματα, γιορτές, λαχτάρες, μαλώματα, ερωτοσκιρτήματα, όλα τα’ άκουσε ο γέρο-Φοίνικας και πολλά πλούσιος, αλλά βαριά άρρωστος μας αποχαιρέτισε αφήνοντας τα θεμέλια του για να γράψουμε νεώτερη ιστορία!

Ίδωμεν…

Πρασάκη Βίκυ